Concert Simple Minds in HMH
Het concert van de Simple Minds is onderdeel van hun ‘Big Music Tour’. Hierin speelt de Schotse band naast hun grootste hits, enkele songs van hun laatste album Big Music.
Locatie
Heineken Music Hall te Amsterdam
Datum
23 november 2015
Bezetting
- Jim Kerr: zanger
- Charlie Burchill: gitarist
- Ged Grimes: bassist
- Mel Gaynor: drummer
- Andy Gillespie: toetsenist
- Catherine A.D: zangeres
- Sarah Brown: zangeres
Glasgow
Ik hou van muziek, ik hou van mensen met karakter en ik hou van regen. Dan kom je al vrij snel terecht in Schotland: Glasgow om precies te zijn. Met ruim een half miljoen inwoners de grootste stad van Schotland en de tweede stad van het Verenigd Koninkrijk. Stad aan de rivier Clyde, stad van scheepswerven en stad van de vele bands: Texas, The Fratellis, Belle & Sebastian, Franz Ferdinand, Wet Wet Wet, Glasvegas, Mogwai en Snow Patrol. En niet te vergeten de artiesten: Amy Macdonald, Angus Young, Mark Knopfler en Midge Ure. Naast voetbal is het belangrijkste exportproduct van Glasgow: Simple Minds.
De new wave groep Simple Minds werd in 1977 opgericht door Charlie Burchill, Jim Kerr, Brian McGee en Tony Donald. De eerste zes albums waren geen groot succes; de singles Life in a Day en The American belandden laag in de Britse hitlijsten. De singles Love Song en Sweat in Bullet deden het niet veel beter, maar werden sporadisch in het buitenland opgepakt. Pas nadat de formatie toegankelijke popmuziek begon te maken, kwamen de hits. Het uit 1982 stammende album New Gold Dream (81-82-83-84) (met Mel Gaynor als drummer) leverde de dansplaat Promised you a Miracle op. Samen met het album Sparkle in the Rain (1983) waren dit de muzikale hoogtepunten van de band. Het grote succes kwam echter met de nummer 1-hit Don’t You (Forget About Me) uit 1985. Deze song werd geschreven als soundtrack voor de cultfilm The Breakfast Club. Hierop volgden enkele grote hits (Alive and Kicking, Sanctify Yourself en All The Things She Said), maar verloor de band tevens zijn karakteristieke bombastische sound. In 1989 had de groep een tweede nummer 1-hit met het nummer Belfast Child. In de jaren 90 en 00 maakte de groep geen belangrijke platen meer en bleven de successen uit. Met producers Steve Osborne, Andy Wright en Gavin Goldberg werd in 2014 hun zestiende studio-album Big Music opgenomen. Met dit album keerde de band terug naar zijn roots en leverde vele lovende kritieken op.
Het concert
Op drie dagen na was het exact twee jaar geleden dat ik de Simple Minds aanschouwde in de Heineken Music Hall. Als onderdeel van ‘The Greatest Hits Live Tour’ deed de band Amsterdam aan en ik was ze eerlijk gezegd deze eeuw uit het oog verloren, mede door de niet bijster goede albums. De 5×5 collectie triggerde, mochten ze nog in keer in Nederland verschijnen, om meteen kaartjes te kopen. En wat was ik verrast, het concert was één van de beste die ik de afgelopen decennia had bijgewoond. Afgelopen maandag was ik er weer bij, nu in het kader van de ‘Big Music Tour’.
Als je met Waterfront begint is de toon meteen gezet. Volgens Kerr de manier om het publiek aan je te binden wanneer je voorganger vreselijk hard is geëindigd (wat nog wel eens gebeurt op festivals). Daarom was het logischer geweest dat dit de uitsmijter van de avond werd. En om (zoals de Stones al in de jaren zeventig deden) te beginnen met de nieuwe – lees onbekende – songs, bouw je je set gestaag op naar de knallers. De band koos dus voor een andere opzet die eigenlijk best wel leuk uitpakte. De nieuwe songs werden kriskras door het concert gespeeld en daarmee viel de zaal op die momenten stil. Niet dood, integendeel want de meesten om heen zaten flink op de (onbekende) beat mee te bewegen. De nieuwe songs Blind Folded en Honest Town zijn karakteristieke Simple Minds songs die stevig naar de beginjaren tachtig ruiken. Het was onmogelijk om stil te blijven staan!
Nieuw op de bühne was de aanwezigheid van zangeres Catherine A.D. Een echte ‘ginger’ die in een strak pakje, bijna poserend, het publiek bespeelde. Persoonlijk vond ik haar stem geen toevoeging op die van Kerr. Integendeel de stem van Sarah Brown: wat een genot om haar te horen en wat een strot. Met een afro waar de kapper van Macy Grace zijn krultangen doet inruilen en een gouden glitterjurk was ze perfect gestyled. Twee jaar geleden was ze er ook bij en kreeg ik bij tijd en wijlen kippenvel, wat haar overigens nu weer lukte. Des te meer een reden om zo snel mogelijk afscheid te nemen van Catherine A.D.; ze haalde bij lange na niet het vocale bereik van Sarah Brown en miste de kracht in haar stem wat zeer essentieel is als je in een rockband zingt.
Sarah Brown
Zoals vele donkere Amerikaanse soulzangers begint Sarah Brown al op jonge leeftijd te zingen in het lokale, baptistische kerkkoor. Enkele jaren later maakt ze furore met de The Inspirational Choir wat haar ontsnappingsticket werd uit de bekrompen omgeving waar ze opgroeide. Maar echt bekend werd ze als achtergrondzangeres van: Quincy Jones, Stevie Wonder, Duran Duran, George Michael, Simply Red, Roxy Music, Pink Floyd en… Simple Minds. Na veertien jaar als achtergrondzangeres voor Simply Red te hebben gediend, werd ze in 2009 -middenin een tour- samen met haar collega op straat gegooid. Toen ze vervolges werd gevraag om voor de Simple Minds te auditeren, had ze -net als vele Amerikanen- absoluut geen idee wie deze rockers uit Europa waren. Nu toert ze al zes jaar met Jim Kerr en consorten rond. Gelukkig maakt ze volledig deel uit van band en zingt ze solo Book Of Brilliant Things, lekker basaal met slechts een drumcomputer en Burchill die enkel wat akkoorden aanslaat. Over de adoptie door de band zegt ze: “I didn’t feel invisible, whereas with some artists, like Duran Duran, had an attitude of ‘them and us’ and I was definitely ‘them’ and they were ‘us’. I felt I was invisible in Duran Duran.”
Catherine A.D. (The Anchoress)
Singer/songwriter en producer Catherine Anne Davies (noemt zichzelf de The Anchoress oftewel kluizenaarster) speelt ook nog eens een berg instrumenten waar zelfs Reinhold Messner tegenop ziet. Maar het waren de reeks gebeurtenissen op zich die een boek waard zijn: ze blesseerde haar hand tijdens een 48-uur durende opname-sessie en kon hierdoor zes maanden lang niet spelen. Zelf zegt ze op haar blog over deze periode: “This has been made on a wing and a prayer, lots of favours, one car crash, one death, one broken hand, and a lot of patience on so many parts. Stir in 3 jobs, 4 studios, 2 arrests, 3 pianos, 40 songs and 1 very patient engineer… and you get some way to understanding what a long road it has been.” Deze voor mij tot voor kort onbekende artieste leverde na een uurtje googelen heerlijke muziek op. Haar stem heeft iets breekbaars en puurs. Niet zo breekbaar als Stevie Nicks op Landslide, maar de cover door Catherine uitgevoerd op YouTube, raakt me net zo diep. Tip voor in je agenda: haar debuutalbum Confessions of a Romance Novelist wordt 15 januari 2016 gelanceerd.
Pauze
Vlak voor de pauze kreeg zo’n last van mijn linkerenkel dat ik besloot om de tribune op te zoeken. Dit doe ik wel vaker, van mij hoeft het niet zo om de hele tijd op één plek te staan, dus een wandeling naar boven was snel gemaakt. Vanaf het allerhoogste punt is het uitzicht keigaaf, je overziet al het publiek wat voor je zit en in de zaal voor je staat, wat je doet beseffen dat de HMH voor Nederlandse begrippen een serieus poppodium is. Voor U2 te klein, maar voor Simple Minds perfect! En dat twee dagen achter elkaar uitverkocht! Een pauze, die zo’n twintig minuten duurde, heb ik zelden meegemaakt tijdens popconcerten. Het publiek bezocht de toiletten, nam op de terugweg een biertje mee en Kerr en consorten dronken een whisky of twee. Hoe langer een concert duurt, hoe meer er wordt omgezet, dat snap ik wel.
Tweede en derde set
Helaas was de tweede set meer ingetogen, wat minder energiek, wat minder goed? Wat je wel vaker ziet bij een grote band is dat de grootste hits niet per definitie hun beste zijn. Dus het rijtje: Once Upon a Time, All the Things She Said en Let There Be Love had van mij niet gehoeven. Dan had ik liever de meer uptempo songs Love Song en Premonition gehoord! Wel leuk was dat de derde set (de toegift) begon met Big Music om met de meezingers Alive and Kicking en Sanctify Yourself te eindigen. Al met al een zeer goed concert die de vele wat grijze en wat kalende mannen, maar ook erg veel jonge twintigers en dertigers (m/v), kon vermaken. Voor mij was het te gek om te zien dat gitarist Charlie Burchill (voorgesteld als Johnny Cash) na al die jaren er nog steeds als een flatgebouw staat. Zonder Burchill geen Simple Minds. En ook al oogde Jim Kerr vermoeid, hij is en blijft een ras-entertainer!
Tracklist
Eerste set
- Theme For Great Cities (Intro)
- Waterfront
- Up on the Catwalk
- See the Lights
- Celebrate
- Blindfolded
- The American
- Promised You a Miracle
- Glittering Prize
- Real Life
- New Gold Dream (81-82-83-84)
- Rivers of Ice
- Dolphins
- Don’t You (Forget About Me)
Tweede set
- Five to One / Book of Brilliant Things
- This Fear of Gods
- Honest Town
- Bangin’ on the Door
- Someone Somewhere in Summertime
- Once Upon a Time
- All the Things She Said
- Let There Be Love
- Midnight Walking
- Let It All Come Down
Toegift
- Big Music
- Alive and Kicking
- Sanctify Yourself
- Theme For Great Cities (outro)
No comments yet.
No one have left a comment for this post yet!