Atomic Blonde: kijk- en luisterplezier

Ik hou wel van een film noir op zijn tijd. Waarin een wereldvreemde protagonist strijd voert tegen onrecht, het liefst in een stad die tot de bodem verrot is. Daarom ben ik ook fan van de broertjes Coen (en Tarantino uiteraard). Alleen het excessieve geweld staat me altijd tegen. Is één dode niet genoeg? Best wel ziek die geweldverheerlijking als je erover nadenkt. Te veel geweld doet ook afbreuk aan een film. Op de vechtscene in het trappenhuis na, die als one shot is opgenomen en wel tien minuten duurt. In werkelijkheid bestaat de shot uit 40 shots en is de helft met CGI bewerkt. Daarentegen is gehalte seks, nu we het toch over crowd pleasers hebben, prima gedoseerd. <spoiler>De lesbische scenes tussen de blonde en brunette geheim agentes zijn functioneel en zeker niet platvloers.</spoiler>

Berlijn

In Atomic Blonde speelt Charlize Theron de femme fatale die elke KGB-agent een pak slaag verkoopt. Zelf krijgt ze ook regelmatig klappen en neemt dan een ijsbad om de blauwe plekken te verminderen. De koude sfeer past in het tijdsbeeld want deze spionage-thriller speelt zich af tegen de achtergrond van de val van de Berlijnse Muur. Ik kan me nog wel herinneren dat het gure dagen waren wanneer dit plaats vond. De beelden op het acht uur-journaal zie ik nog voor me: treinen met Oost-Duitsers die via Tsjecho-Slowakije naar het vrije Westen probeerden te vluchten, protesten in het Oostelijke deel van de stad, aangemoedigd door West-Berlijners. En dan die grauwe, betonnen muur als onderdeel van het IJzeren Gordijn die als kind zo veel indruk op me maakte tijdens een vakantie in het Harz-gebergte. Een muur die gebouwd werd om mensen binnen te houden.

Het jaar is dus 1989, niet het beste muziekjaar van de eighties, maar daar hebben de filmmakers lak aan. Want er wordt creatief geplukt uit de vette muziekjaren waarmee het decennium begon. Het maakt mij niet uit of de gebruikte liedjes exact uit 1989 komen. Het maakt mij wel uit welke liedjes zijn gebruikt. En die zijn perfect!


Blondie

Het zal mede om die reden wel zijn dat de titel van de film geïnspireerd is op de single Atomic van Blondie. Helaas komt deze track niet in de film voor. De tracks die er wel in voor komen zijn: Blue Monday (New Order), I Ran (A Flock Of Seagulls), London Calling (The Clash), Cat People (Putting Out Fire) (David Bowie), Der Kommissar (Falco) en Cities In Dust (Siouxsie Sioux) en The Politics Of Dancing (Re-Flex). Stuk voor stuk new wave-toppers uit de eighties. Het is frappant dat juist voor deze platen is gekozen, want het zijn niet de allergrootste hits uit die periode. Het past wel bij de eigenzinnige stad Berlijn, die als een magneet voor artiesten (en kunstenaars in het algemeen) werkt.


Het verhaal

Draait om een lijst met hierop de namen van dubbelspionnen die, als ze in de handen van de media valt, de koude oorlog met 20 jaar verlengd. Aan MI-6 agente Broughton (Theron) de taak om de lijst in handen te krijgen, hierin wordt ze bijgestaan door de verknipte MI-6 agent Percival (James McAvoy). Wanneer blijkt dat een oud-Stasi-medewerker de lijst uit zijn hoofd heeft geleerd, krijgt Broughton de opdracht om hem naar het Westen te smokkelen. Door verraad wordt het duidelijk dat een dubbelspion actief is, helaas wordt dit aspect te weinig uitgelicht en had de film spannender kunnen maken.

Hoewel het verhaal niet de meest briljante in zijn genre is, is het met name de sfeer die bepalend is. Veel scenes zijn donker aangezet of juist in neon-verlichting gehuld (de scene in de West-Berlijnse discotheek). Oost-Berlijn doet grauw aan, met weinig Trabantjes op straat en veel Stasi’s. Met de sfeer zit het goed, de muziek is top en het tempo is niet te traag of te snel.

Het acteerwerk van de hoofdrolspelers Theron en McAvoy is ook wel te pruimen. Niet dat ik McAvoy een wereldacteur vind, maar zijn rol speelt hij wel met verve. Als je hem in het echt zou tegenkomen zou je denken dat hij met een enkelband rondloopt. De bijrollen zijn in handen van John Goodman als CIA-chief en Sofia Boutella (Kingsman en The Mummy) als Frans geheim agente. Beiden doen ze hun verplichting goed, van Goodman weet je het en door Boutella wordt je aangenaam verrast.

Mocht je dezer dagen, waarin het steeds vroeger donker wordt en de temperatuur evenredig mee daalt, zin hebben in een vergeten stukje geschiedenis, dan is Atomic Blonde een goede tip. Hou je van donkere, sfeervolle films met steengoede eighties-muziek, dan moet je hem zeker gaan kijken.


Robert
Written by Robert

6 Comment responses

  1. Avatar
    November 19, 2017

    Die ga ik kijken. Laat Atomic nu net zo’n beetje het enige Blondie singletje zijn dat ik niet heb…

    Reply

  2. Avatar
    November 19, 2017

    Volgens mij heb ik alleen maar elpees van Blondie, misschien op een paar verdwaalde singletjes na, ik heb er nl. bakken vol van.

    Reply

  3. Avatar
    November 23, 2017

    Robert, je beschrijving heeft m’n appetijt voor donkere eighties krochten weer wakker gemaakt. Amper een betere plek denkbaar dan het na-oorlogse Berlijn met uiteraard een bijpassende soundtrack. Kortom, ik ga dit z.s.m. goed bekijken.

    Reply

  4. Avatar
    November 23, 2017

    ..en beluisteren.. Trouwens je vergat, consequent, de ‘e’ van ‘Blonde’. Doet verder niets af van tof geschreven blog.

    Reply

Click here to cancel reply.

<