Ook dit jaar weer een overzicht van de betere albums die zijn uitgekomen. En wat heb ik de afgelopen twaalf maanden genoten van de live-optredens van de betere albums van vorig jaar. In 2018 waren de streamingdiensten Spotify, Qobuz en YouTube verantwoordelijk voor het kunnen luisteren naar ongelooflijk veel nieuwe muziek. Waar ik in de jaren 80 en 90 twee tot drie keer in de week in een platenzaak stond, is dit moyenne anno nu gedaald tot een schamele twee keer per jaar. Wel blijf ik naar radio luisteren, ook al is de FM-band ingeruild voor DAB+, diens lage kwaliteit voor lief genomen.
Ook 2018 is een fantastisch muziekjaar!
Als ik met een klant in gesprek raak, gaat het of over apparatuur of over muziek. Wat apparatuur betreft, weet hij, het is bijna altijd een hij, alles over het nieuwste van het nieuwste. Maar des te frappanter als het over muziek gaat, dan wordt vaak aan de vorige eeuw gerefereerd. Daar is niks mis mee, ook ik plantte mijn mosterdzaadjes in de jaren 80, maar we leven al achttien jaar lang in de 21e eeuw. Er komt wekelijks wel een goed album uit, makkelijk streambaar vanuit je luie stoel en voor een schijntje binnen je bereik.
Shame – Songs of Praise
Het lijkt wel het jaar van de (post)punk-wederopstanding. Waarin leuke bands als IDLES of The Chats ongegeneerd teruggrijpen naar eind jaren 70: veel gitaar, weinig akkoorden, veel geschreeuw en goudeerlijke teksten. Shame’s Song of Praise is gewoon een lekkere gitaarplaat waar je je af-en-toe bedenkelijk afvraagt of het rifje schaamteloos gejat is of gewoon slim geïnspireerd.
Natalie Prass – The Future and the Past
De moeilijke tweede, bla bla bla, gewoon je best doen en je artistieke kant blijven kietelen. Je bent toch niet voor niks kunstenaar? Alsof de eerste makkelijk was? Elk nieuw album moet van diamant zijn, waarvoor je je uit de naad werkt en als je dat niet kan opbrengen moet je gewoon geen albums meer uitbrengen. Gelukkig denkt Prass er ook zo over want haar tweede is een juweeltje.
Interpol – Marauder
Back on track geldt zeker voor Marauder, niet dat Interpol compleet van het padje af was, maar echt goed waren de laatste albums ook weer niet. Gelukkig weer een topproductie voor de eigenzinnige New Yorkers die ondertussen flink aan het touren zijn in allesbehalve Europa. Pas aan het einde van de maand mei komen de heren een bezoek brengen aan Barcelona.
Christine and the Queens – Chris
Geboren onder de naam Héloïse Letissier maakt zij/hij momenteel lekkere synthpop onder de naam Christine/Chris. Hoewel de roots in Frankrijk liggen, zijn de teksten in het Engels. Dit album is zeker niet de beste in deze lijst, maar is een aanrader als je van Björk en Michael Jackson houdt. Mijn favo is Girlfriend.
Parquet Courts – Wide Awake!
Het zoveelste geweldige album van mijn favoriete label Rough Trade. Ook deze keer levert Parquet Courts een album op die een stapje beter is dan zijn voorganger. Omdat ik alle nummers van een hoog niveau vind, is het moeilijk aanwijzen welke er bovenuit steekt, misschien Back to Earth?
Bruce Springsteen – Springsteen live on Broadway
Springsteen is live met band erg goed, maar solo met slechts een gitaar of piano om achter te schuilen, fenomenaal. Alleen zijn vrouw, Patti Scialfa, zingt mee op Tougher Than The Rest en Brilliant Disguise. De show stond voor slechts drie maanden eind vorig jaar gepland, maar is door de uitzonderlijke run op kaartjes een paar keer verlengd. Wel werd ik moe van de uitvoerige beschouwingen rond de liedjes, zeker voor een tweede of derde keer. Gelukkig zijn deze teksten als nummers erop gezet, dus ook makkelijk over te slaan.
Confidence Man – Confident Music For Confident People
Wat doe je als de blaadjes van de bomen vallen en de dagen alsmaar korter duren? Dan zet je Confident Music For Confident People op! Een vrolijke dansplaat zonder pretenties. Confidence Man bestaat uit Janet Planet, Sugar Bones, Clarence McGuffie en Reggie Goodchild, zegt genoeg.
Motorama – Many Nights
Het beste album van 2018 komt uit Rusland. Many Nights is het vijfde volledige album van de band uit Rostov-on-Don die daarnaast ook twee EP’s hebben uitgebracht. De stem van zanger Vladislav Parshin wordt vaak vergeleken met Ian Curtis en dat is niet geheel onterecht. Neemt niet weg dat de postpunk goed in elkaar zit en het is onbegrijpelijk dat de band nog niet in het Westen is doorgebroken.
Tegenvallers
Het laatste album A Brief Inquiry Into Online Relationships van The 1975 viel me zo dik tegen dat ik hem meteen van mijn shortlist weggebonjourd heb. Het hele album is één grote mix van populaire muziekstijlen, van Bieber tot K-pop, onder de noemer ‘gelikt’. De enige song die mij kan boeien is Love It If We Made It, de rest is poep.
Nooit heb ik hoge verwachtingen van samenwerkingsverbanden, ook niet bij de combi Sting & Shaggy. Twee grote namen op de cover zal qua marketing goed staan, helaas gaat het om de inhoud en die is op 44/876 ver te zoeken. Niet dat intentie afwezig is, want ik hoor wel degelijk roots rock reggae en hier en daar een vleugje dancehall. Maar het slaat gewoonweg niet aan, niet bij mij althans. Een gemiste kans op de lovers rock van Don’t Make Me Wait na.
Snoop Doggs Bible of Love is zo lachwekkend slecht, dat ik weiger om er meer woorden aan te besteden.
Wat brengt volgend jaar?
Hoewel 2018 een mager muziekjaar is, zijn er wel enkele toppers uitgebracht. Het niveau van 2017 wordt bij lange na niet gehaald, misschien dat 2019 daar verandering in brengt? Voor het aankomende jaar komt er weer een hoop goeds aan: Rudimental, White Lies, Lana Del Rey, Coldplay en na tien jaar weer eentje van The Cure.
Ik schaam me diep, ik heb precies 0 albums van deze lijst gehoord…