Screamin’ Jay Hawkins : vader van de Shockrock en 57 kinderen

I Put A Spell On You

Iedereen die enige kennis van popmuziek heeft kent het nummer “I Put A Spell On You”Dit prachtige nummer staat op nummer 313 van The 500 Greatest Songs of All Time van Rolling Stone Magazine. Er zijn heel veel versies van gespeeld door zeer uiteenlopende artiesten. Schrijver van dit prachtige nummer is Jalacy Hawkins, beter bekend als Screamin’ Jay Hawkins. Wie was deze man?  

Jeugd

Screamin’ Jay Hawkins werd op 18 juli 1929 geboren als Jalacy Hawkins in Cleveland, Ohio, USA. Op anderhalfjarige leeftijd werd SJH achtergelaten in een weeshuis en kort daarop geadopteerd door een gezin dat behoorde tot de Blackfoot indianen. Naar eigen zeggen heeft hij een goede jeugd gehad. Al op zesjarige leeftijd leerde SJH piano spelen, later ook saxofoon en gitaar. 

Het oorspronkelijk ideaal van SJH is operazanger worden; in navolging van zijn idool Paul Robeson. Hoewel hij een fantastische baritonstem heeft, is het er nooit van gekomen als operazanger carrière te maken. In plaats daarvan startte hij een loopbaan als blueszanger en -pianist.

In 1942 neemt de dan dertienjarige SJH met een vals geboortecertificaat dienst in het leger. In 1944 komt hij terecht bij de luchtmacht als lid van de “entertainment unit” en treedt hij op voor de troepen. Na Duitsland en Japan komt hij in Korea terecht waar hij gewond raakt. In deze periode is hij ook bokser. Nadat hij in 1951 middelgewicht kampioen van Alaska wordt, vindt hij dat genoeg. Het boksen is een te grote aanslag op zijn lichaam. In hetzelfde jaar verlaat SJH het leger.

Vroege carrière

Eenmaal uit het leger werd SJH lid van de band van gitarist Tiny Grimes. Eind 1952 maakte SJH zijn eerste plaatopname. De band van Tiny Grimes, “Rocking Highlanders”, nam de nummers “Why Did You Waste My Time” en “No Hug, No Kiss” (niet uitgegeven tot 1986) op met SJH als zanger. Op 12 januari 1953 werden “Screamin’ Blues, Parts 1 & 2” opgenomen voor Atlantic Records. Wanneer platenbaas Ahmet Ertegun het allemaal te extreem vindt, vraagt hij SJH te zingen als Fats Domino. Dit vindt SJH een grote belediging. Ex-bokser SJH slaat naar eigen zeggen Ertegun knock-out. Naar eigen zeggen; want SJH zal later ook bekend worden vanwege zijn sterke verhalen en de verschillende versies die hij vertelt over gebeurtenissen in zijn leven. Vaststaat dat het nummer niet uit wordt gebracht. Later in 1953 besluit SJH solo te gaan. In 1954 brengt hij zijn eerste twee singles uit op het New Yorkse Timely-label: “Baptize Me In Wine” en “Please Try To Understand”. Het is klassieke rhythm & blues maar dan met stevige saxofoon en met SJH die flink over zijn band heen zingt en schreeuwt. In juni 1955 neemt SJH voor het eerst iets op onder de naam Screamin’ Jay Hawkins: het is de single “Take Me Back” voor het label Grand Records. Later in 1955 volgen er twee sessies voor het Mercury label. Dit levert drie singles op: “She Put the Wamee On Me”, “Well I Tried” en “Talk About Me “. SJH werkt nu samen met arrangeur Leroy Kirkland. Deze zal in de jaren die nu komen een belangrijke rol spelen in zijn opnames. 

Volgens hemzelf is Screamin’ Jay Hawkins op zijn naam gekomen omdat een vrouwelijke fan tijdens zijn optredens altijd riep: Scream, Baby Scream!

De beste jaren

De periode van de beste en beroemdste opnames, begint in september 1956. Tijdens de eerste sessie voor zijn nieuwe label, Okeh Records, op 12 september 1956, produceert SJH de onsterfelijke klassieker “I Put A Spell On You”. Er is een eerdere versie als ballad, maar nu gaan alle remmen los. Producer Arnold Maxin wil dat de nieuwe versie raar en eng gaat klinken. Voordat de single opgenomen wordt, wordt iedereen stomdronken. De sessiemuzikanten waaronder Mickey Baker en Sam Taylor, producer Arnold Maxin, arrangeur Leroy Kirkland de engineer en natuurlijk Jay zelf. Tijdens de opname gilt, gromt en gorgelt de stomdronken SJH de longen uit zijn lijf. SJH heeft altijd beweerd zich niets van de opname te herinneren en dat hij het nummer door middel van deze opname weer ingestudeerd heeft. Het wonderschone en later wereldberoemde “I Put A Spell On You” wordt echter nauwelijks gedraaid op de radio. De voodooachtige sfeer die door alle dierlijke en kannibalistische geluiden wordt gecreëerd is duidelijk te extreem voor het conservatieve en gesegregeerde Amerika. Toch wordt de single vreselijk goed verkocht: op basis van alle geruchten wil iedereen “I Put A Spell On You” horen. De single zal de hitlijsten nooit halen maar is van onschatbare betekenis voor de popmuziek gebleken. Ook de B-kant, “Little Demon”, wordt een klassieker. 

Het was discjockey Alan Freed die SJH voorstelde bij zijn live optredens op te komen in een doodskist. Hoewel SJH al op voodoo geïnspireerde elementen in zijn shows gebruikte, wordt voodoo en horror nu zijn handelsmerk. Nu worden zijn optredens echte “freakshows”: de “shockrock” is geboren. Het publiek vindt het prachtig. Naast de doodskist waar hij als vampier verkleed uit opstaat, heeft hij een schedel met een brandende sigaret op een stok in zijn hand. Deze schedel noemt hij liefkozend Henry. De show wordt verder aangekleed met explosies en vuureffecten. Regelmatig loopt SJH brandwonden op tijdens zijn optredens. SJH begint een underground cultstatus te krijgen. Ondertussen krijgt hij het aan de stok met de zwarte gemeenschap omdat hij hen naar hun zeggen belachelijk maakt met zijn voodoo act en het botje door zijn neus dat hij bij zijn optredens draagt.  

Op het OKeh-label verschijnen ook nog de singles “You Made Me Love You”, “Frenzy” en “Alligator Wine”, alsmede de lp “At Home With Screamin ‘Jay Hawkins”. Hierop staan onder meer de geweldige nummers “Hong Kong”, “Yellow Coat” en “Take Me Back To My Boots And Saddle”. In 1958 komt de single “Armpit nr. 6” op het label Red Top uit. In oktober van dat jaar wordt SJH’s carrière onderbroken: hij krijgt een gevangenisstraf van 25 maanden vanwege een avontuurtje met een minderjarig meisje en het bezit van marihuana. In 1962 leert SJH Pat Newborn kennen. Samen met haar toert hij door de Verenigde Staten. De optredens samen met deze zangeres waren geen succes. Datzelfde jaar verhuizen ze samen naar Hawaii. Daar leeft SJH van optredens in stripclubs en blijft het, tot ergernis van Pat, niet alleen bij kijken naar al het vrouwelijk schoon wat hij daar tegenkomt. Wanneer SJH zijn spullen aan het pakken is om weg te gaan bij Pat, vertelt hij terloops dat hij getrouwd is met een van deze dames. In blinde woede steekt Pat SJH neer en belandt hij in het ziekenhuis. Zijn nieuwe huwelijk blijkt ook nog eens onwettig te zijn omdat hij nog steeds getrouwd is met zijn eerste vrouw. In deze periode worden er

CONSTIPATION BLUES:         UMM-UMMMH, aeoh UMM-UOOMH OOH! OH! UH UH Aaah UOH, aah Let it go! Let it go! Let it go! Let it go! I don’t believe I can take much more Let it go Aah Got a pain down inside Won’t be denied Yeah, every time I try I can’t be satisfied Let it go! WOAH, UMMH Let it, let it go! OH! WAAAAOOOH! This pain down inside Just won’t let me be satisfied Let it go! SPLASH! SPSHHH… Feel, ah, I-I feel alright Yes ah, I’m beginning to feel alright SPLASH! Shpsh… Yeah I tell ya, everything’s gonna be alright SPLASH! Flush Phew Phew Phew… Feel alright

enkele platen opgenomen waaronder de singles “I Hear Voices” en “The Whammy”. Het accent ligt echter op optredens in stripclubs en in een speciaal voor SJH geopende club in Honolulu, The Show Bar. Al snel wordt The Show Bar de meest populaire club voor de zwarte gemeenschap. Hoewel de stijl van SJH rond deze tijd al gedateerd is, blijft hij trouw aan zijn eigen unieke weirde op rythm & blues en rock & roll gebaseerde geluid. In 1965 toert SJH voor het eerst door Engeland. Deze tour is een succes. In 1966 doet hij dat weer en komt hij er achter dat hij een cultheld is geworden. In Engeland zijn er zelfs blanke artiesten die hem imiteren zoals Screaming Lord Sutch en The Crazy World Of Arthur Brown. Hoewel Philips in 1969 het goede album “What That Is” uitbrengt, wordt de belangstelling voor SJH minder. Dit ondanks het feit dat het legendarische nummer “Constipation Blues” van dit album op single wordt uitgebracht en een grote hit is in Japan. Constipation Blues is volgens SJH nu eens geen liefdeslied maar gaat over de echte pijn wanneer je moeite hebt met poepen. Het vrij standaard bluesnummer is door de moeizame poepgeluiden die SJH maakt fenomenaal. Constipation Blues is dan ook na “I put A Spell On You”, het meest bekende nummer van SJH. Wrang is overigens dat tegen het einde van de jaren zestig “I Put A Spell on You ” door veel artiesten is gecoverd; vaak met veel meer succes dan SJH zelf.

Jaren ’70

In 1970 komt, eveneens bij Philips, het vierde album van SJH uit: “Because Is In Your Mind”. Dit album is een keerpunt in de carrière van SJH. Ondertussen is hij commercieel succesvol: ondertussen zijn er al meer dan een miljoen platen van hem verkocht. Toch wil SJH serieuzer worden genomen als zanger en niet alleen te boek staan als weirde voodoo shockrocker. Niettemin is “Because Is In Your Mind” een echt SJH album en wordt er nog flink op geschreeuwd. Ondertussen worden nieuwe muziekstijlen populair en raakt de basis van SJH, Rock & Roll, Blues en Soul wat meer op de achtergrond. Dit zijn de jaren dat SJH voornamelijk actief is in het oldies circuit. Hoewel hij er nooit in gespuugd heeft, is SJH ondertussen een zware drinker. Vanwege zijn enorme tolerantie voor alcohol is hij echter altijd in staat om op te treden. Marijuana en pillen staan ook veelvuldig op zijn menu. Voor zijn inkomen is hij nu afhankelijk van royalties van platen en af en toe een optreden waarbij hij freelance muzikanten gebruikt. In 1976 gaat het mis op het podium: een van de vuureffecten werkt niet. Normaal gesproken kan SJH deze bedienen met een voetschakelaar. Wanneer SJH gebogen over de kast er met zijn vuist op slaat, krijgt hij de volle laag en raakt gewond aan zijn gezicht. Het publiek vindt het prachtig; ze denken dat het bij de show hoort. SJH wordt afgevoerd maar is na twintig minuten terug om het optreden af te maken. Ondertussen wordt het voor SJH moeilijker om optredens te organiseren: hij maakt vaak moeilijkheden over van alles en nog wat waardoor toerorganisatoren hem steeds vaker links laten liggen. Koppig als hij is, vraagt SJH teveel geld voor zijn optredens. Hij vindt dat hij een grote naam is. Helaas kennen te weinig mensen zijn naam in deze dagen. Er gloort echter licht aan de horizon: In 1978 krijgt SJH een rol in een de film “American Hot Wax”. Dit is een docudrama over een oude bekende van SJH; discjockey Alan Freed. In deze film treedt SJH op met het nummer “I Put A Spell On You”, compleet met doodskist. Hiermee zet SJH zichzelf weer in de schijnwerpers hetgeen duidelijk een positieve invloed heeft op de verkoop van zijn platen. 

Jaren ’80

Begin jaren ’80 woont SJH in New York en treedt op in clubs en kroegen. Eerst zijn het nog bekende tenten zoals de Mudd Club en het Lone Star Café. Na enkele jaren staat SJH echter alleen nog op derderangs podia. In 1983 is er nog een succesje: “I Put A Spell On You” wordt gebruikt in de film “Stranger Than Paradise”. In 1984 komt ene Rudi Potrudi hem tegen in een verlopen café waar SJH piano speelt. Wanneer hij SJH aanspreekt is zijn antwoord: “I don’t like white people”. Rudi’s reactie is: “I don’t like any people”. SJH vindt dit grappig en ze raken aan de praat. Rudi vertelt dat hij een band heeft die garagerock speelt; The Fuzztones. Van het één komt het ander en SJH krijgt een gastoptreden op het kerstconcert van The Fuzztones dat jaar. The Fuzztones studeren de nummers “I Put A Spell On You” en “Alligator Wine” in. Zowel bij het repeteren als bij de soundcheck komt SJH niet opdagen. Als het optreden al begonnen is, komt SJH opdagen en de twee nummers worden gespeeld. Dan roept SJH dat hij nog niet klaar is en hoewel de band compleet moet improviseren, zingt hij “Constipation Blues” en een kerstlied: “It’s That Time Again”. De opname van dit concert blijkt later zeer goed gelukt te zijn en wordt uitgebracht. Eerst op een ep, het zijn immers maar vier nummers, veel later (2015) op een lp met op de B-kant een paar andere nummers die The Fuzztones die avond speelden. De lp heet simpelweg “Screamin’ Jay Hawkins and the Fuzztones Live”. Hoewel The Fuzztones op dat moment een matige band is en SJH een veel betere band verdient, is deze LP bijzonder vanwege de combinatie van garagerock en het unieke stemgeluid van SJH.  Midden jaren ’80 verhuist SJH naar Los Angeles. Hier wordt hij al snel een graag geziene artiest in het clubcircuit. SJH begint een cultheld te worden. Hoewel hij bekender begint te worden in de VS, is hij altijd meer populair geweest in Europa, met name in Frankrijk. Het is dan ook in Frankrijk waar SJH eind jaren ’80 twee albums opneemt: een studioalbum, “Real Life”, en een live album met een opname van een concert in een hotel in Parijs, “Live and Crazy”. In 1989 krijgt hij een rol als bizarre hotelklerk in de film “Mystery Train”. Deze filmrol zorgt ervoor dat de belangstelling voor SJH als cultfiguur verder groeit.  

Jaren ’90 

In 1991 neemt SJH het album “Black Music For White People” op, waar o.a. het nummer “Heart Attack And Vine” van Tom Waits op staat. Als single komt dit nummer in 1993 in de Britse hitparade: dit is de enige keer dat SJH een hitnotering haalt. Dat jaar komt ook het album “Stone Crazy” uit. Ondertussen worden er ook de nodige compilatiealbums van SJH uitgebracht waarvan “Cowfingers And Mosquito Pie” een officiële en een van de betere is. In 1994 komt het album “Somethin’ Funny Goin’ On” uit. Ondanks dat niemand minder dan Mike Keneally op gitaar te horen is, is dit een middelmatig album dat net iets te gepolijst is en daarmee geen recht doet aan SJH. Het is echter nog altijd prima blues maar het laat duidelijk horen dat een producer een album kan maken of breken. Vanaf 1997 tot 2000 woont SJH in Parijs. In deze periode neemt hij een album op welke zijn laatste zal blijken te zijn met de toepasselijke naam “At Last”. In 1999 werkt SJH mee aan een documentaire over zijn leven. Deze wordt opgenomen in Griekenland en het plan is tevens een concert in de Opera van Athene te organiseren. Hoewel hij nooit van zijn horror/voodoo imago af is gekomen, was opera de grote liefde van SJH. Met het zingen van een opera zou de cirkel mooi rond zijn geweest. Helaas is het daar nooit van gekomen: op 12 februari 2000 sterft Screamin’ Jay Hawkins vrij plotseling in Neuilly-sur-Seine, een voorstad van Parijs. Jalacy Hawkins is 70 jaar oud geworden. 

Privéleven

Screamin’ Jay Hawkins heeft er flink op los geleefd en is zes keer getrouwd. Vaak was hij tegelijkertijd met meerdere vrouwen getrouwd die dat niet altijd van elkaar wisten. Het levensverhaal van SJH is chaotisch en hangt aan elkaar van hele en halve waarheden. De man had een rijke fantasie: zo beweerde hij dat hij een oorlogsslachtoffer was en dat hij 75 of meer kinderen zou hebben. Vaststaat dat hij een fanatieke rokkenjager was. Na zijn dood bleek dat hij tenminste 57 nakomelingen had. Een erfenis was er niet voor hen. Toen SJH stierf was hij getrouwd met een vrouw van 31. Er zijn aanwijzingen dat deze echtgenote hem in zijn laatste jaren kaal heeft geplukt. Jaren na zijn dood doken er foto’s, kostuums, attributen en zijn schedel op een stok, Henry, op een veiling op. Niemand weet waar de spullen van de legende zijn maar ze horen in een museum thuis. Een graf is er niet: de as van Screamin’ Jay Hawkins is over zee uitgestrooid. Na zijn dood heeft een vriend een website opgezet om de kinderen van SJH op te sporen. Tenminste 12 kinderen zijn in 2001 op een reünie geweest. Meer over het onstuimige leven van SJH is te lezen in het boek van Steve Bergsman met de toepasselijke titel “I Put A Spell On You”. 

Invloed op andere artiesten

Het schrijven van het nummer “I Put A Spell On You” heeft SJH onsterfelijk gemaakt. Hoewel het al in 1956 is geschreven is het nog altijd pakkend, uniek, krachtig en baanbrekend. Het nummer is honderden keren gecoverd en geldt dan ook als een klassiek cultnummer. Hier volgen enkele artiesten die het op zeer uiteenlopende wijze uitgevoerd hebben: Nina Simone, Creedence Clearwater Revival, Bryan Ferry, IZA, Annie Lennox, Alan Price Set, Shane MacGowan (The Pogues), Dee Dee, Katie Melua, Nick Cave, The Animals, Sonique, The Crazy World Of Arthur Brown en onze eigen Kovacs. Nina Simone heeft een zeer grote hit gehad met haar vertolking waardoor SJH op zijn beurt ook meer aandacht kreeg. Hoewel iedereen het nummer kent, heeft het nooit in de hitparade gestaan. SJH zelf heeft in de loop der jaren veel versies van dit nummer gespeeld; tot een discoversie toe. “I Put A Spell On You”  is ook regelmatig gebruikt in films zoals “Fifthy Shades Of Grey” en in een aflevering van The Simpsons. 

Met zijn doodskist act, weirde kostuums, het voodoo thema met Henry en de vuureffecten was SJH de uitvinder van de shockrock. Een hele rij artiesten hebben voor hun performance inspiratie gehaald uit de act van SJH. Soms werd het schaamteloos geïmiteerd zoals door Screaming Lord Sutch. De acts van Alice Cooper, Ozzy Osbourne, Kiss, The Crazy World of Arthur Brown en Marilyn Manson zouden er zonder de invloed van SJH heel anders uit hebben gezien. 

Selectieve discografie

Door de talloze compilaties die met muziek van Screamin’ Jay Hawkins zijn uitgebracht, is zijn discografie een lange lijst. Uiteraard komt op veel compilaties het nummer “I Put A Spell On You” terug en zijn er verscheidene die kortweg zo heten. Voor een complete discografie verwijs ik graag naar de beste website daarvoor: Discogs .

Studio albums

  • 1958 – At Home with Screamin’ Jay Hawkins (Okeh/Epic) 
  • 1965 – The Night and Day of Screamin’ Jay Hawkins (Planet/52e Rue Est)  
  • 1969 – …What That Is! (Philips)
  • 1970 – Because Is in Your Mind (Armpitrubber) (Philips)
  • 1972 – A Portrait of a Man and His Woman (Hotline) – reissued as I Put a Spell on You, Blues Shouter and My Little Shop Of Horrors
  • 1977 – I Put a Spell on You (Versatile – recordings from 1966–1976)
  • 1979 – Screamin’ the Blues (Red Lightnin’ – recordings from 1953–1970)
  • 1979 – Lawdy Miss Clawdy (Koala)
  • 1983 – Real Life (Zeta)
  • 1990 – The Art of Screamin’ Jay Hawkins (Spivey)
  • 1991 – Black Music for White People (Bizarre/Straight Records/Planet Records)
  • 1991 – I Shake My Stick at You (Aim)
  • 1993 – Stone Crazy (Bizarre/Straight/Planet)
  • 1994 – Somethin’ Funny Goin’ On (Bizarre/Straight/Planet)
  • 1998 – At Last (Last Call)

Live albums 

  • 1984 – Screamin’ Jay Hawkins and the Fuzztones Live (Midnight Records)
  • 1988 – At Home with Jay in the Wee Wee Hours (Midnight Records)
  • 1988 – Live & Crazy (Blue Phoenix)
  • 1991 – Screamin’ Jay Hawkins and the Chickenhawks: Dr. Macabre (Trade Service)
  • 1993 – Rated X (Sting S) — recorded in 1970
  • 1999 – Live at the Olympia, Paris (Last Call) — live with one new studio recording

Singles

  • 1953 – “Not Anymore” / “Baptize Me in Wine” [Timely 1004]
  • 1954  -“I Found My Way to Wine” / “Please Try to Understand Me” [Timely 1005]
  • 1955 – “You’re All of Life to Me” / “Well I Tried” [Wing 9005]
  • 1955  -“This Is All” / “(She Put The) Whammee (On Me)” [Mercury 70549]
  • 1956  -“Even Though” / “Talk About Me” [Wing 90055]
  • 1956  -“I Put a Spell on You” / “Little Demon” [OKeh 7072]
  • 1957  -“You Made Me Love You” / “Darling, Please Forgive Me” [OKeh 7084]
  • 1957 – “Frenzy” / “Person to Person” [OKeh 7087]
  • 1958 -“Alligator Wine” / “There’s Something Wrong with You” [OKeh 7101]
  • 1960 -“I’m So Glad (To Be Back)” / “The Pass” [Red Top 126]
  • 1962 -“I Hear Voices” / “Just Don’t Care” [Enrica 1010]
  • 1962 – “Ashes” / “Nitty Gritty” w/ Shoutin’ Pat (Newborn) [Chancellor 1117]
  • 1966 -“Poor Folks” / “Your Kind of Love” [Providence 411]
  • 1970 -“Do You Really Love Me” / “Constipation Blues” [Philips 40645]
  • 1973 -“Monkberry Moon Delight” / “Sweet Ginny” [Queen Bee 1313]
  • 1993 -“Heartattack and Vine” / “I Put a Spell on You” / “On the Job” [Columbia 6591092]

Enkele compilaties

  • 1962 – Screamin’ Jay Hawkins And Lillian Briggs  
  • 1963 – A Night At Forbidden City  
  • 1991 – Cow Fingers And Mosquito Pie
  • 1998 – Portrait Of A Maniac
  • 2013 – The Singles Collection
  • 2017 – Weird And Then Some

Enkele aanraders zijn in ROOD aangegeven.

 

Films

In de meeste films speelt Screamin’ Jay Hawkins zichzelf. Zo niet, dan is dat vermeld.

  • 1957 – Mister Rock and Roll  
  • 1966 – Day Tripper Composer  
  • 1978 – American Hot Wax  
  • 1986 – Joey  
  • 1988 – Two Moon Junction (zanger in blues club)
  • 1989 – Mystery Train (hotelreceptionist)
  • 1991 – A Rage in Harlem  
  • 1994 – De Serge Gainsbourg à Gainsbarre de 1958 – 1991*  
  • 1997 – Perdita Durango Adolfo
  • 1999 – Peut-être Chanteur Bouge
  • 2001 – Screamin’ Jay Hawkins: I Put a Spell on Me*

*documentaire 

Voor dit artikel heb ik gebruik gemaakt van informatie uit: 

  • Het boek van Steve Bergsman, “I Put A Spell On You” (2019-Feral House, ISBN 9781627310758)
  • Wikipedia
  • Hoesinformatie van de albums van SJH die in mijn bezit zijn

Afbeeldingen

  • Alle afbeeldingen ter illustratie van dit artikel zijn zelf gemaakt en van materiaal in mijn eigen bezit.

 


Aanvulling november 2021

Het album “A Portrait Of A Man And His Woman” uit 1972 is in november 2021 opnieuw uitgebracht op vinyl onder de titel “My Little Shop Of Horrors”. Onder deze titel is het album ook al een keer in 2001 op cd verschenen. Verschil met het originele album uit 1972 is de toevoeging van het nummer “I Put A Spell On You”. Hieronder de index van deze mooie uitgave:    

 

Emiel
Written by Emiel

Muziek- en audiofreak van de ongeneeslijke en besmettelijke soort. Ik draai LP's, luister radio en stream muziek maar het liefst ga ik naar concerten. Altijd weer blij wanneer ik opnamen ontdek van concerten waar ik bij was. De cd collectie is geript en opgeslagen om ruimte te maken voor de groeiende rij LP's en de uitdijende stereoset. Leve de NAS en de streamer; toch blijft vinyl draaien het leukst. MUSIC IS THE BEST!

4 Comment responses

  1. Avatar
    November 10, 2020

    Goed gedocumenteerd en prettig om te lezen Emiel ! Zoals bij velen zal bij de naam Jay Hawkins niet direct een belletje gaan rinkelen. Bij ‘ I Put a Spell on You’ denk ik meteen aan Nina Simone waar dit nummer onsterfelijk is geworden. Een dame waar overigens minstens zo’n kleurig verhaal is bij op te tekenen.

    Reply

  2. Avatar
    November 12, 2020

    Meer een biografisch stukje dan een discografie. Een uitvoerig portret van de extravagante artiest die de extremiteit opzocht en de theatrale clown uithing met donkere romantiek, té extreem om ooit mainstream te kunnen worden. Tegendraads. En daar zit dan voor de liefhebber dan weer de fascinatie in. Pareltjes die niet bij het grote publiek bekend zijn. De goede muziekjournalist licht juist tegels op waaronder het goud kan worden gedolven. Het zou mooi zijn als er ook een persoonlijke typering van de kleur en smaak van de muziek te lezen is. Minder een biografisch feitenrelaas en meer een recensie. De lezer wil ook een stuk persoonlijke beleving voorgeschoteld krijgen.
    Het meest persoonlijke is het meest ‘unique’ en daardoor onderscheidend.

    Ik ga zeker wat nummers van Jay Hawkins beluisteren en blijf gespitst op je volgende muziekbesprekingen. Met groet,

    Reply

    • Avatar
      November 12, 2020

      Check de prachtige dubbel cd “Live at the Olympia, Paris”. en de cd “Cow Fingers And Mosquito Pie”.

      Reply

      • Avatar
        November 12, 2020

        Hallo Emiel,

        Razendsnelle reactie. Natuurlijk ga ik luisteren, dank voor de tips !

        Groet,

        Reply

<